Een kwestie van perspectief…

Grappig hoe perspectief alles kan veranderen. Hoe precies hetzelfde object er totaal anders uitziet vanuit een andere hoek. Soms is het zo compleet anders dat je het niet eens meer herkent. Voor iedereen die mij in de afgelopen zes maanden heeft gesproken: grote kans dat ik ergens heb verteld dat ik mijn zolder aan het verbouwen ben, en dat ik daar behoorlijk klaar mee was. We hebben een dakkapel laten plaatsen en mijn schoonvader, die ontzettend handig is, bood aan om samen met mij de afwerking te doen. Zou een dag of vier werk zijn, en dan waren we een heel eind.

Uiteraard waren het veel meer dan 4 dagen, en ik merkte dat ik er continu mee bezig was. Ik wilde elke avond kleine klusjes doen, spullen bestellen en beslissingen nemen om maar sneller bij het eindresultaat te komen. Omdat ik in augustus nog een keer vader word, en er dus ook nog een interne verhuizing moest komen (inclusief bijbehorende klussen) werd de druk in mijn hoofd alleen maar opgevoerd.

Ik viel weer in mijn oude patroon van steeds maar versnellen. Juist door elke avond ermee bezig te zijn verwachtte ik dat ik sneller klaar zou zijn en dat ik dan eindelijk ontspannen naar de bevalling van Aniek kon toeleven. Maar ik gunde mezelf nauwelijks rust door er steeds aan te denken. Tot op het punt dat het mijn humeur begon te beïnvloeden. Ik werd steeds geïrriteerder om kleine dingen.

Net voordat we drie weken op meivakantie gingen, stond ik op de zolder en keek rond. Wat een hoop werk moest er nog gebeuren, en dan had ik het nog niet eens over de klussen op de kinderkamers. Ik probeerde het los te laten, maar het zat me totaal niet lekker: zo’n enorme berg werk voor als ik thuis zou komen. Misschien goed om te vermelden dat we de zolder helemaal tot in de puntjes af wilden hebben voordat ik aan de kinderkamers zou beginnen. Een nieuw kantoor plus een tweede leefruimte op zolder, inclusief zelfgemaakte boekenkast op maat.

Op vakantie was ik de eerste dagen nog steeds niet te genieten. Dat had vast ook iets met het weer te maken (12 graden en de hele dag regen), maar ik merkte in gesprek met Aniek ook dat ik echt veel te veel bezig was geweest met de zolder. En juist weer probeerde om grip te krijgen door steeds meer te versnellen en harder te werken. We kwamen tot de conclusie: waarom zouden we nú al alles tot in de puntjes afmaken? Het belangrijkste was dat we er konden werken en alle spullen konden opbergen zodat we aan de kinderkamers konden beginnen. De rest zou later wel komen. We besloten om na de vakantie met de kinderkamers aan de slag te gaan, en de zolder even te laten voor wat het was.

Toen ik na de vakantie weer thuis kwam, liep ik opnieuw naar de zolder. Ik keek rond. En… ineens zag ik niet meer een enorme berg werk. Ik voelde ineens niet meer die frustratie dat er nog ZO VEEL MOEST gebeuren. Ik zag letterlijk een zolder die bijna af was. Waar, met een paar plintjes, alle spullen konden staan, en waar we prima konden werken.

De zolder lag er nog precies hetzelfde bij als voor de vakantie. Daar was feitelijk niets aan veranderd. Wat wel was veranderd, was mijn eigen perspectief. Doordat ik dat had aangepast, waren mijn gevoel en ervaring 180 graden gedraaid. Ik heb eerder geleerd dat je zelf bepaalt wat je voelt in een bepaalde situatie, en dat je hier altijd een keuze in hebt, maar dit was wel weer een mooie praktische les.

Dus, als je heel gefrustreerd bent over een situatie, vraag jezelf dan af: wat is hier nu écht feitelijk aan de hand? Wat is mijn perspectief en gevoel hierbij? En is dat terecht? Als het lukt om afstand te nemen (ik had er een vakantie voor nodig), zul je zien dat je altijd op een andere manier kunt kijken.

Mooie dag!

Mijn eigen lessen en inzichten: 

•   Ik was niet mindful, en had dus geen ruimte voor uitzoomen.
•   Ik herkende mijn eigen patronen niet. Ik voelde wel dat er iets niet goed zat, maar ben niet met dit ongemak gaan zitten.
•   Perspectief is alles. Stel deze vragen: Wat is feitelijk waar? Wat is niet waar? En wat weet je (nog) niet?